Iets waar wij voorheen nooit aan wilde beginnen. Het is namelijk best heftig om je kind een antidepressiva te geven. De stap naar medicatie wordt dan ook niet zomaar gemaakt. Onze dochter heeft al een hele weg bewandeld met cognitieve gedragstherapie. Hele kleine stapjes zijn behaald, maar het doel wat onze dochter voor ogen heeft is nog lang niet in zicht.
Helaas is bij haar de selectief mutisme veel te laat gediagnostiseerd waardoor ze eigenlijk al te oud is voor behandeling. Het beste resultaat wordt immers behandeld op jonge leeftijd. Door het vaste stramien van niet praten (wat geen keuze is, maar haar elke keer weer overkomt) is het extra moeilijk de noodzakelijke stappen te maken om tot praten te komen. Op een gegeven moment wordt dan de beslissing genomen om te stoppen met de CGT. En dan? Dan kijk je naar je kind en zie je een meisje dat niet naar school wil, buitengesloten van de sociale wereld, maar zo graag deel wil nemen.
Wij hebben ons laten informeren. Zijn ons gaan verdiepen in de wereld van medicatie en heel voorzichtig kwam bij ons het besef dat het eigenlijk zo niet meer kon. Er werd met onze dochter gesproken, uitleg gegeven, maar geen druk. Ze moest het zelf willen. Na lang wikken en wegen wilde ze het proberen. Voor 10-12 weken. Als het niets deed mocht ze direct stoppen.
Nu zijn we inmiddels 14 weken verder. Gestart met een lage dosering om te wennen. Elke avond voor het slapen gaan ingenomen zodat de kans op bijwerkingen kleiner is. Hierna werd de dosering opgehoogd. Na 11 weken gebruikt te hebben zagen we kleine veranderingen optreden. Bijvoorbeeld op plekken waar ze voorheen snel en angstig doorheen liep, liep ze nu rustiger en keek ze rond. Omdat het kleine dingen waren hebben we samen met onze dochter en de psychiater besloten nog een stapje op te hogen.
Medicatie is geen wondermiddel. Ze gaat er niet van praten, maar ze oogt nu meer ontspannen. Haar perfectionisme is minder, ze gaat naar school, is actiever en het huilen is gestopt. We zien veel vaker een blij meisje.
Medicatie zal echt niet voor alle kinderen de juiste oplossing zijn. Elk kind en elke situatie is anders. Mocht je net als wij voor dit dilemma staan kan ik alleen het advies geven om je goed te laten informeren en naar je kind te kijken. Jij kent je kind.
Reactie plaatsen
Reacties